บทละคอนเรื่องสังข์ศิลป์ไชย

บทพระราชนิพนธ์เริ่มเรื่องตั้งแต่ตอนพระศรีสันท์และพวกอีก 5 คน ผลักพระสังข์ศิลป์ชัยตกเหว นางเกสรสุมณฑาและนางศรีสุพรรณรู้เล่ห์กลของโอรสทั้งหกคน จึงตั้งจิตอธิษฐานว่า ถ้าพระสังข์ศิลป์ชัยปลอดภัยให้ผ้าสไบของนางเกสรสุมณฑาและช้องของนางศรีสุพรรณที่ปักเป็นธงไว้นั้นจงมีคนนำกลับมาคืนนาง แล้วโอรสทั้งหกก็พานางเกสรสุมณฑาและนางศรีสุพรรณเข้าเฝ้าท้าวเสนากุฎ ส่วนพระสังข์ศิลป์ชัยรอดชีวิตได้เพราะพระอินทร์มาช่วย นายสำเภาเรือผ่านมาทางนั้นเห็นสไบและช้องที่มีราคาสูงทิ้งไว้ จึงเก็บขึ้นมา นายสำเภาเดินเรือถึงปัญจาลนครขณะที่ท้าวเสนากุฎจัดงานฉลองต้อนรับการกลับมาของน้องสาวและหลาน นายสำเภาจึงนำสไบและช้องขึ้นถวาย ท้าวเสนากุฎเห็นสไบและช้องงามมีค่าจึงมอบให้แก่นางเกสรสุมณฑาและนางศรีสุพรรณ ทั้งสองเห็นเป็นไปตามอธิษฐานจึงทูลความจริงให้ท้าวเสนากุฎทรงทราบ แต่โอรสทั้งหกก็อ้างว่านางทั้งสองโกรธที่พวกตนฆ่าท้าวกุมภัณฑ์ ท้าวเสนากุฎไม่รู้จะทำประการใด จึงยอมพานางเกสรสุมณฑาและนางศรีสุพรรณออกประพาสป่าตามที่นางต้องการในเวลาเดียวกันนั้น เทวดาดลใจให้พระสังข์ศิลป์ชัยเสด็จประพาสป่าในทิศทางเดียวกับที่พระราชบิดาประทับแรม จึงพบกับนางเกสรสุมณฑา นางศรีสุพรรณและท้าวเสนากุฎ เมื่อท้าวเสนากุฎทราบความจริงก็แค้นนางทั้งหกและโอรสจึงสั่งลงโทษประหาร แต่พระสังข์ศิลป์ชัยขอชีวิตนางทั้งหกและโอรสไว้ ท้าวเสนากุฎจึงให้คนทั้งหมดเป็นข้ารับใช้พระสังข์ศิลป์ชัย ท้าวเสนากุฎรับนางปทุมและนางไกรสรกลับไปบ้านเมือง บทพระราชนิพนธ์สิ้นสุดเพียงเท่านี้